اگر به نواری که در قسمت بالای مرورگرتان در ابتدای همین صفحه قرار دارد نگاه کنید، می‌توانید یک نمونه URL ببینید. همان چیزی که گاهی به زبان ساده‌تر به عنوانِ آدرس سایت به آن اشاره می‌کنند.
کم نیستند کسانی که فکر می‌کنند معنی URL واضح است و نیاز نیست در مورد آن حرف بزنیم.
همین که کسی با استفاده از آدرس https://DGding.com به این صفحه رسیده، یعنی URL را می‌شناسد و درک می‌کند.
عده‌ای که در زمینه‌ی وب و IT کار می‌کنند هم، ممکن است به شما بگویند که درباره URL می‌توان یک کتاب نوشت و مجموعه‌ی متنوعی از اصول و نکته‌ها را یادآور شد.
اما در این مطلب قصد داریم کمی فراتر از ذهنیت گروه اول و البته بسیار کمتر از انتظار گروه دوم، درباره‌ی URL صحبت کنیم.
تعریف URL
URL مخفف Uniform Resource Locator است که روشی هماهنگ و یکپارچه برای تعیین محل منابع در فضای دیجیتال است.
پیشنهاد روشی برای تعیین آدرسِ هر چیزی در فضای دیجیتال، بخش مهمی از اختراعِ اینترنت و وب محسوب می‌شود؛ افتخاری که امروز آن را معمولاً به تیم برنرز لی نسبت می‌دهیم.
اگر بخواهیم کمی ساده و تا حدی غیردقیق صحبت کنیم می‌توانیم بگوییم بسیاری از URLها، موقعیت یک فایل را در جایی از فضای وب برای ما تعیین می‌کنند.
فایلی که می‌تواند یک عکس، یک فیلم، یک متن ساده، فایل قالب‌بندی یک سایت، یک برنامه مثل php یا هر چیز دیگری باشد.
اگر چه آنها که تخصصی‌تر کار می‌کنند می‌دانند کهResource فقط شامل فایل نیست و می‌تواند به منابع دیگری مثل یک سوال مشخص از یک پایگاه داده نیز اشاره کند. اما فعلاً، همین که فرض کنیم URL به یک فایل در جایی از فضای دیجیتال اشاره می‌کند کافی است.
ساختار URL
این همان قسمتی است که می‌توانیم در موردش ساعت‌ها حرف بزنیم؛ ولی ما قصد داریم فقط چند نکته‌ی کوتاه و کلیدی درباره‌ی آن را در اینجا مرور کنیم.
یک URL سه بخش اصلی دارد. اجازه بدهید برای مثال، URL مربوط به صفحه‌ی وبلاگ دیجی دینگ را با هم نگاه کنیم:
اجازه بدهید برای درک بهتر هر یک از این سه بخش، یک مثال بسیار ساده از آدرس‌دهی‌های روزمره مطرح کنیم:
این توضیحات را که یک مدیر به همکار خود می‌گوید در نظر بگیرید:
- زنگ بزن به شرکت ایرانیان، بگو وصل کنند بخش بازاریابی؛ اونجا با خانم اکبری صحبت کن.
- این بسته را به صورت حضوری در شهرِ اهواز به آدرس خیابان آزادی. پلاک 330 تحویل بده.
هر یک از این دستورها به سه بخش تقسیم می‌شوند:
پروتکل ارتباطی: زنگ بزنیم؟ / حضوری برویم؟ / نامه بفرستیم؟
مقصد کلی: شرکت ایرانیان / شهر اهواز
آدرس‌های داخلی: بخش بازاریابی، خانم اکبری / پلاک 330 خیابان آزادی
هنگام ساخت URL هم از بخش‌بندی مشابهی استفاده می‌شود.
ما معمولاً پروتکلهای ارتباطی HTTP و HTTPS را می‌بینیم که برای دسترسی به وب‌سایت‌ها استفاده می‌شود؛ اگر چه پروتکلهای دیگری هم مثل FTP و mailto و telnet هم وجود دارند.
در قسمت میانی آدرس هاست یا همان مقصد کلی را می‌بینیم. شما معمولاً در این سایت DGding.com را می‌بینید. اگر چه هنگام استفاده از سامانه پیامکی، آدرس هاست را به صورت panel.dgding.com می‌بینید.
قسمت پایانی هم، شامل همان آدرس و جزئیاتی نهایی است که ما را به مقصد یا فایل یا منبع مورد نظر می‌رساند.
در آدرس بالا شما با استفاده از پروتکل HTTPS به سرورِ DGding.com متصل می‌شوید و از آنجا به آدرس دقیقی که می‌دانید مثل صفحه‌ی blog یا هر صفحه‌ی دیگری مراجعه می‌کنید.
پارامترهای URL
جزئیات در اینجا تمامی ندارد. آدرس‌ها می‌توانند دارای جزئیات بیشتری باشند. جزئیاتی که اصطلاحاً به آن پاس کردن پارامتر می‌گویند.
مثلاً این آدرسِ کتاب استراتژی محتوا برای وب نوشته‌ی خانم هالورسون در سایت آمازون است:
https://www.amazon.com/Content-Strategy-Web-Kristina-Halvorson/dp/0321808304
به نظر می‌آید که چیز عجیبی در آن وجود ندارد.
حالا فرض کنید از ابتدا وارد آمازون می‌شوید و کتاب‌های Content Strategy را جستجو می‌کنید. سپس در میان آنها به کتاب خانم هالورسون می‌رسید و روی آن کلیک می‌کنید. شما به چنین آدرسی هدایت خواهید شد:
جالب اینجاست که محتویات این صفحه با صفحه‌ی بالا هیچ تفاوتی ندارد.
اما این بار، آمازون به صفحه‌ی مربوط به کتاب هالورسون اطلاع می‌دهد که شما از طریق جستجوی کلمات content strategy به این صفحه هدایت شده‌اید. البته جزئیات دیگری هم در این آدرس وجود دارد که از حوصله‌ی بحث ما خارج است.
این نوع پاس کردن پارامترها را می‌توان شبیه حالتی دانست که دوست‌تان، شما را به مغازه‌ی دوستش می‌فرستد و می‌گوید که حتماً بگو که من تو را به آنجا فرستاده‌ام.
سایت‌ها با این کار، مسیر حرکت بازدیدکنندگان را بررسی و کنترل می‌کنند تا بتوانند اثربخشی فعالیت‌هایشان را سنجیده و به تدریج طراحی مسیر‌ها را بهینه‌سازی کنند.
عملاً می‌توان گفت که با این روش، بخشی از نقشه سفر مشتری مشخص می‌شود و معلوم می‌شود که او چگونه به نقطه فعلی رسیده است.
البته پارامترها را همیشه قرار نیست مدیران و طراحان سایت ارسال و دریافت کنند.
شما هم با نگاه کردن به ساختار URLها می‌توانید برخی از پارامترهای مورد نظرتان را ارسال کنید.
مثلاً به این URL نگاه کنید:
در اینجا شما برای سرور دیجی دینگ پارامتر ارسال می‌کنید. به سرور می‌گویید که بین همه‌ی مطالب دیجی دینگ بگرد و ببین کدام مطالب را با کلمه‌ی SEO برچسب‌گذاری کرده‌اند.
تفاوت URL با لینک
این دو اصطلاح را در بسیاری از مواقع به جای یکدیگر به کار می‌برند و نمی‌توان گفت این کار نادرست است.
اما مهم است به این نکته توجه داشته باشید که لینک بخشی از یک صفحه در وب یا یک متن دیجیتال است که در آن به یک URL اشاره می‌شود.
مثلاً وقتی من می‌گوییم لطفاً به صفحه‌ی بلاگ سر بزنید، در واقع به یک URL لینک داده‌ام.
چون اصلِ URL این است: https://DGding.com/blog
برای درک بهتر تفاوت این دو کافی است به این نکته دقت کنید که در بسیاری از پیام‌رسان‌ها، امکانِ لینک دادن برای شما در نظر گرفته نشده است. یعنی مجبور هستید مستقیماً URL را ارائه کنید.
معمولاً کسانی که در زمینه‌ی سئو فعالیت می‌کنند به لینک‌ها توجه زیادی نشان می‌دهند. خصوصاً به اینکه هر URL با چه توضیحی لینک می‌شود که به این توضیح Anchor text گفته می‌شود.
مثلاً ما صفحه‌ی وبلاگ را می‌توانیم به شکل‌های زیر لینک کنیم:
الان هر سه لینک به یک URL واحد می‌روند. اما Anchor Text آنها فرق دارد. موتورهای جستجو به این متن‌ها توجه زیادی دارند و آنها را به عنوان یکی از نشانه‌های محتوایی در نظر می‌گیرند.
وقتی ما URL مقالات وبلاگ را با عبارتِ آرشیو وبلاگ لینک می‌کنیم، علاوه بر شما به عنوان مخاطب و خواننده به گوگل هم پیام می‌دهیم که بخشی از آن صفحه به آرشیو وبلاگ پرداخته و اگر کسی از تو درباره‌ی مقالات پرسید، به خاطر داشته باش که این صفحه می‌تواند محل مناسبی باشد تا او را به آن ارجاع دهی.
آدرس‌دهی درون‌متنی
آخرین نکته‌ای که به صورت خلاصه به آن می‌پردازیم، آدرس‌دهی درون‌متنی است. این لینک‌ها یک ویژگی جالب دارند. وقتی روی آنها کلیک می‌کنید داخل همین صفحه جابجا می‌شوید و عملاً صفحه دوباره Load نمی‌شود.
اگر به URL این لینک‌ها نگاه کنید می‌بینید که در آنها از # استفاده شده است.
در این نوآدرس دهی، برای بخش‌های مختلف یک مطلب، اسم گذاشته و با استفاده از هشتگ می‌گوییم که دقیقاً به کدام قسمت مطلب برود.
این نوع استفاده به اسم Navigation معروف است. در مطلب‌های طولانی با استفاده از این روش به می‌توان به مخاطب کمک کرد که ساده‌تر در داخل مطلب جابجا شود.
البته کاربرد دیگری هم برای این نوع URL وجود دارد. و آن هم این است که می‌تواند شما را دقیقاً به نقطه‌ای در میانه‌ی یک صفحه‌ی دیگر بفرستد.
اگر اطلاعات بیشتری در خصوص URLها دارید خوشحال می شویم که آنها را با ما به اشتراک بگذارید.
